Czwarty

Tego co przeznaczone , tego się przecie i tak nie uniknie.

***

- Iza , pośpiesz się ! 

Uśmiecham się do swojego odbicia w lustrze, potakując bezwładnie głową.

- Iza, za chwilę się spóźnimy !

Przewracam oczami, ciężko wzdychając.

- Iza..

- Już idę - odkrzykuję i zabieram torbę z łóżka.
Przewieszam ją przez ramię i wychodzę z pokoju, zbiegając po schodach prosto w ramiona szatyna.
- Jesteś - wzdycha.
- Jestem - uśmiecham się szeroko, wymijając go i szybko zakładam buty - No chodź, przecież się za raz spóźnimy - kręcę głową, wspierając się na klamce od drzwi wejściowych.
Mężczyzna wzdycha ciężko i zabiera nasze plecaki. Wspólnie opuszczamy dom wujostwa, trafiając na Astrid.
- Przepraszam za spóźnienie - uśmiecha się blado, witając ze mną buziakiem w policzek.
- Nic się nie stało. Iza i tak jeszcze godzinę  pindrzyła się przed lusterkiem - prycha Markus, chowając nasze bagaże w bagażniku czarnego Audi.
Posyłam mu morderczy wzrok, kręcąc głową.
- Faceci - wzdycha blondynka.
Potakuję głową i wspólnie zajmujemy miejsca na tylnym siedzeniu.
- Macie wszystko? - pyta szatyn, siadając za kierownicą.
- Tak.
- Więc jedziemy - uśmiecha się do wstecznego lusterka i przekręca kluczy w stacyjce, zapinając pasy.

*

- Nie podoba mi się tu - jęczy blondynka, na co śmieje się cicho i otulam szczelniej kocem.

Astrid odkąd się tutaj pojawiliśmy narzeka na wszystko, ale ciesze się, że jest przy mnie. Markus prostuje się przy namiocie i spogląda na nią spod kilku, niesfornych kosmyków, opadających mu bezwładnie na czoło.

- Kotek nie denerwuj się tak, bo ci żyłka pęknie - puszczam mu buziaka w powietrzu, ale on tylko mówi coś pod nosem i wraca do swojego poprzedniego zajęcia.

- Nie wiem jakim cudem dałam ci się namówić na ten wyjazd - wzdycha, opadając na miejsce obok mnie, odganiając się machnięciami ręki od owadów.

Śmieje się cicho, wzruszając ramionami.

- Bo mnie uwielbiasz? Bo nie chciałaś żebym została tutaj sama?- unoszę brew.

Blondyn prycha, przeczesując włosy ręką.

- Z pewnością.

Kręcę głową i mocno ją obejmuję.

- Jakoś przetrwamy te dwa dni - szepczę jej do ucha

- Jeśli on nas nie zabije - wskazuje podbródkiem na szatyna, na co uśmiecham się - Tutaj nie zaprzeczysz, ma sporo okazji.

- Ale tego nie zrobi - kręcę głową.

- Skąd masz pewność?- unosi brew - Może nas utopić w jeziorze, zaprowadzić w sam środek lasu, zastrzelić. Zero świadków, zero śladów...

- Za dużo naoglądałaś się filmów - poklepuję ją po ramieniu i podnoszą się z miejsca.

- Ja bym na niego uważała.
Spoglądam na nią z niedowierzaniem.
- To jest Markus - z trudem powstrzymuje śmiech - Nie skrzywdzi nawet muchy.
- Ja bym mu tak bezgranicznie nie ufała. Iza, my jesteśmy z nim tu całkiem same ! - podnosi głos, ale szybko go ścisza, kiedy szatyn spogląda w naszą stronę.
Wzdycham spuszczając wzrok, ale kiedy słyszę dźwięk włączonego samochodu, przymykam powieki i podnoszę głowę do góry.
- Już nie jesteśmy same.

*

Opieram głowę o ramię szatyna, wpatrując się w rozpalone ognisko. Iskry odchodzące w każdą stronę, zależnie od powiewów wiatru. Uśmiecham się delikatnie, rysując wzory na wilgnym piasku, co jakiś czas sącząc łyk smakowego piwa z puszki. Nie jestem typem dziewczyny pijącej. Ograniczam się do minimum, ale to jednak nie pozbawia mnie dobrej zabawy. 

Podnoszę głowę z ramienia Markusa, starając się wdrążyć w rozmowę pomiędzy nim , a Kennethem. Zagryzam wargę, karcąc się w myślach, kiedy mój wzrok zbyt długo zatrzymuje się na brunecie, ale w jakimś sensie lubię na niego patrzeć. Przez te dni kiedy widywałam go często w domu, na mieście czy po prostu ulicy, powodowały dziwny spokój. Marszczę brwi,spuszczając wzrok, a wtedy natrafiam na śpiącą przyjaciółkę. Delikatnie podnoszę jej głowę i układam na poskładanym kocu, a sama odchodzę w stronę jeziora. Siadam na niewielkim pomoście i spuszczam nogi, z uśmiechem wpatrując się w lustro wody, w którym odbija się księżyc i gwiazdy. Sama nie wiem ile spędzam czasu na takim bezsensownym wpatrywaniu się przed siebie, ale z zamyślenia wybudza mnie skrzypnięcie desek kładki. Odruchowo odwracam się przez ramię, czując jak kamień spada mi z serca , gdy dostrzegam znajomą sylwetkę.

- Wystraszyłeś mnie - szepczę słabo, a wtedy moje serce wypełniają całkiem inne obawy.

Brunet uśmiecha się i układa na moich ramionach koc.

- Nie chciałem, wybacz.

Potakuję, a mężczyzna siada obok mnie.

- Powiesz mi co u ciebie słychać? - pyta cicho po dłuższej chwili.

Spoglądam na niego z niedowierzaniem, ale przecież powinnam się już przyzwyczaić do tego pytania, które zadawał przy każdej okazji. 

Uśmiecham się, spuszczając głowę i odwracając ją w stronę jeziora.

- Jak zawsze, to samo - wzruszam bezwładnie ramionami.

Między nami znów zapada cisza. Cisza, która znów mi nie przeszkadza...

Od autorki: Jest i czwóreczka. Powiem szczerze, że pisanie tego rozdziału nie było proste, ale mam nadzieje, że się udało i się wam spodoba. Przepraszam za jakiekolwiek zaległości u was, ale dzisiaj je postaram się nadrobić. Mam nadzieje, że dobrze mijają wam wakacje, bo już za tydzień start LGP. 

Do następnego i pozdrawiam gorąco :*