Szósty

Przyszłość nie jest ustalona raz na zawsze , to my decydujemy, co się wydarzy

***

Następnego dnia budzi mnie melodyjny głos Duke Dumonta. Przecieram zaspane oczy dłonią, odwracając głowę w bok, gdzie przyjemny głos wokalisty zamienia się na ochrypły głos przyjaciółki

- To, że ona nie odbiera nie znaczy, że musisz mnie budzić w środku nocy ?! - krzyczy, na co krzywię się, wtulając mocniej w poduszkę - Chwila, chwila...skąd ty do licha masz mój numer?! Iza! 

Niechętnie podnoszę głowę z miękkiego materiału, zamglonym wzrokiem lustrując twarz przyjaciółki.

- Stało się coś?

- Spytaj swojego przyjaciela - prycha, podając mi komórkę

Marszczę brwi, przeczesując włosy ręką i przystawiam telefon do ucha.

- Halo?

- Czemu nie wstajecie? - słyszę głos Markusa, na co uderzam się otwartą dłonią w czoło

- Ty naprawdę tylko po to dzwonisz? - pytam z niedowierzaniem - Przecież siedzisz parę metrów od naszego namiotu - wzdycham, opadając z powrotem na poduszkę 

- Iza, gdzie ty masz telefon?

- Nie wiem - wzruszam ramionami - Gdzieś na pewno leży - krzywię się, patrząc na panujący "porządek" w namiocie

- Dobra, rozłącz się, bo mi kasę kradnie - wzdycha, na co otwieram szerzej oczy

- Sam do mnie dzwonisz, a raczej do Astrid

- Dobra, dobra zbierajcie się na śniadanie - dodaje i się rozłącza

Opadam z powrotem na poduszkę, zamykając oczy.

- Czego chciał?

- Żebyśmy przyszły na śniadanie - mruczę, nie otwierając nawet oczu

- SERIO?! - krzyczy, na co krzywię się - Tylko po to mnie obudził? - warczy zła, na co niepewnie przytakuję głową - Zabiję go - wzdycha, ale łapie ją za nadgarstek

- To miał być przyjemny weekend za miastem - mówię, patrząc prosto w jej oczy, na co przyjaciółka łagodnieje i znów siada na swoim miejscu.

- Ale taki nie jest, nie podoba mi się tutaj - wzdycha, na co marszczę brwi

- Został jeszcze jeden dzień, wytrzymasz? - pytam, patrząc w jej oczy z nadzieją

Blondynka wzdycha ciężko i przytakuje głową. Uśmiecham się i podchodzę do niej, mocno przytulając.

- Dziękuję... a teraz zbierajmy się, bo Markus będzie zdolny zrobić nam tutaj za raz nalot, jeśli nie pojawimy się na śniadaniu - śmieje się cicho i szybko przebieramy się w czyste ubrania, opuszczając namiot.

*

- Ja nie wiem jakim cudem wciąż tutaj jestem, a wszyscy dookoła żyją - zaczyna blondynka, opadając na koc, rozłożony na niewielkiej plaży przy jeziorze

Uśmiecham się, wystawiając twarz w stronę słońca.

- Nie doceniasz się, Astrid - poprawiam przeciwsłoneczne okulary na nosie, spoglądając kątem oka na przyjaciółkę

- Chyba tak - opadam na poskładane ubranie - Dobrze, że możemy chociaż chwilę spędzić same, bez ich świergotania nad uchem - sięga po plastikową butelkę, z której upija spory łyk wody

Uśmiecham się szerzej, wygładzając materiał koszulki.

- Z chęcią wróciłabym już do domu - wspieram się na łokciu, rozglądając dookoła

- Nie podoba ci się tutaj? - marszczę brwi, na co blondynka kręci przecząco głową - Wydawało mi się, że jest inaczej - spoglądam w stronę jeziora

- Co masz na myśli?

- Nic - wzruszam ramionami, podnosząc się z miejsca

Podchodzę do brzegu, gładząc stopą lustro wody.

- Nie pozbędziesz się mnie łatwo - odpowiada, stając obok mnie - Powiedz, co miałaś na myśli - dodaję, ale tylko uśmiecham się, dostrzegając zbliżającego się w naszą stronę Markusa

- Tutaj schowały się moje piękności - mówi z rozbawieniem, zawieszając swoje ramiona na naszych

Śmieje się cicho, widząc jak Astrid strzepuje jego rękę, a szatyn po chwili staje przed nami.

- Dzwoniła ciocia - odzywa się, spoglądając na mnie

- Stało się coś?

- Nie , pytała tylko jak się bawisz - mówi z uśmiechem - Pozwoliłem sobie powiedzieć , że świetnie - śmieje się, na co Astrid przewraca oczami

- Za dużo sobie pozwalasz - prycha, a Markus patrzy na nią uważnie

- Dlaczego tak mnie nie lubisz? - pyta, a ja dostrzegam coś na kształt smutku w jego oczach

Po woli wycofuję się i zabieram swoje rzeczy z koca, obserwując rozmowę między dwójką. Leniwie wspinam się pod niewielką górkę, wpadając na coś. Niepewnie podnoszę wzrok do góry, przygryzając dolną wargę.

- Widzę, że Markus już was znalazł - śmieje się, czym sprowadza mnie na ziemię.

Pośpiesznie podnoszę rzeczy z piasku, prostując się. Przygryzam wargę i ruszam przed siebie, ale wtedy czuję nieprzyjemne mrowienie na dłoni. Marszczę brwi, spoglądając na dłoń skoczka, trzymającą mój nadgarstek.

- Przejdziemy się? - pyta cicho

Przełykam z trudem ślinę i potakuję głową, a później wspólnie ruszamy wzdłuż jeziora.

Od autorki : Przepraszam, że rozdział tak późno i przepraszam za zaległości, ale dopiero w weekend wróciłam z wakacji i po woli zaczynam wracać do normalnego funkcjonowania. Mam nadzieje, że szósteczka się wam spodoba i liczę na wasza opinię. Dziękuję, za każdy komentarz i obecność, już ponad 10 tysięcy wyświetleń. Dziękuję ! Pozdrawiam ciepło i do napisania ;*